De geschiedenis van keramische tegelvloeren is erg interessant. Keramische tegelvloeren hebben een lange geschiedenis die teruggaat tot oude beschavingen. Het is te vinden in veel verschillende soorten plaatsen, culturen en architecturale stijlen, waaronder institutionele gebouwen zoals overheidsgebouwen en scholen, woongebouwen van verschillende groottes, van grote appartementencomplexen tot kleine privéwoningen, en religieuze gebouwen zoals kathedralen en moskeeën. Het wijdverbreide gebruik ervan door de geschiedenis heen komt voort uit het feit dat een algemeen verkrijgbaar natuurlijk materiaal, klei, kan worden omgezet in een zeer duurzame, mooie en gemakkelijk te onderhouden vloertegel door middel van een relatief eenvoudige productiemethode zoals bakken of bakken. De meest elementaire terracottategels, sierlijke enkele keramische tegels en tegelvloeren met ingewikkelde patronen zijn voorbeelden van de flexibiliteit van gekleurde glazuren en decoraties die te vinden zijn in keramische vloertegels.
De historische aantrekkingskracht van keramische vloertegels kan ook grotendeels worden toegeschreven aan hun modulariteit als standaardeenheden, waardoor ze gemakkelijk kunnen worden aangepast aan ruimtes van verschillende afmetingen.
Keramiek: Elk materiaal dat wordt gemaakt door bakken bij hoge temperaturen, zoals klei, en dat geen metaal is.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Werkwijze voor het produceren van tegels
Als het nat is, kan klei worden gevormd of tot plastic worden verwerkt; na drogen wordt het niet-plastisch; en na het bakken of bakken wordt het blijvend hard. Geografisch gezien is het wijd verspreid en wordt het vaak gemengd met zand aangetroffen in kleigronden, die bestaan uit zand, klei en slib. Hoewel erosie soms zeer zuivere klei kan blootleggen, gaat het meestal niet om oppervlakteafzettingen. Er bestaan verschillende soorten klei, zowel over de hele wereld als zelfs in één regio. Elk type klei heeft een aantal specifieke kenmerken, waaronder textuur, kleur en hardheid, lichtheid en elasticiteit, waardoor sommige kleisoorten geschikter zijn voor bepaalde soorten aardewerk dan andere.
Door klei te mengen en andere ingrediënten toe te voegen, kun je de juiste combinatie klei creëren die nodig is voor een specifiek doel. Het gebruik van de verkeerde kleisoort kan echter leiden tot kostbare productieproblemen, zoals barsten (de vorming van microscopisch kleine scheurtjes in het glazuur van de tegel) of kromtrekken van de tegel zelf. In het verleden was krijtklei het materiaal bij uitstek voor veel soorten keramische tegels, deels vanwege het feit dat ze bij het bakken een gewenste witte massa bereiken, ideaal voor decoratie. Er kunnen andere ingrediënten worden toegevoegd, zoals gecalcineerde vuursteen om de klei of grog te verharden, of gemalen gebakken klei, die de klei helpt beluchten en kromtrekken voorkomt, het bakken versnelt en krimp minimaliseert.
Keramische tegels kunnen op een aantal manieren worden gemaakt, waaronder extrusie, verdichting of stofpersen, snijden uit een stuk klei en gieten in een metalen of houten frame. Terwijl de meeste keramische vloertegels, zoals klassieke encaustische, geometrische en keramische “mozaïek”-tegels, worden gemaakt van verfijnde en gemengde keramische poeders met behulp van een compressieproces dat stofpersen wordt genoemd, worden steengroevetegels geëxtrudeerd. Een onderscheidend kenmerk van encaustic-tegels, die zijn gemaakt door stof te persen, is dat hun patronen feitelijk “geïntegreerd” zijn in het lichaam van de tegel, in plaats van erbuiten te worden geplaatst.
Eenmaal gemaakt, wordt de tegel geleidelijk en gelijkmatig gedroogd om kromtrekken te voorkomen. Vervolgens worden ze gedurende 30 tot 40 uur gebakken bij een temperatuur van maximaal 1.200 °C in een gespecialiseerde oven die een hoge, gelijkmatige temperatuur regelt. Hardere glazuren en dichtere tegels worden gevormd bij hogere temperaturen. De meeste keramische tegels hoeven slechts één keer gebakken te worden om een lage porositeit en een verglaasd of grasachtig uiterlijk te verkrijgen, maar sommige – vooral tegels met ingewikkelde decoraties – vereisen meerdere bakbeurten. Omdat ongeglazuurde en halfglasachtige tegels bij lagere temperaturen worden gebrand, hebben ze een veel hogere porositeit.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. De geschiedenis van keramische tegels
In het Nabije en Verre Oosten worden keramische vloertegels al sinds de 4e eeuw voor Christus gebruikt. Toen de Romeinen de regio’s veroverden, brachten ze de tegelproductie naar West-Europa. Deze kunstwerken raakten uiteindelijk echter eeuwenlang in de vergetelheid in Europa, totdat cisterciënzermonniken in de 12e eeuw een techniek creëerden om encaustische vloertegels met ingelegde patronen te maken voor de vloeren van kathedralen en kerken. Met de Reformatie in de 16e eeuw ging dit vermogen echter opnieuw verloren. Pas halverwege de 19e eeuw werden keramische vloertegels weer in Europa geproduceerd, met uitzondering van de prachtig beschilderde wandtegels die in Turkije en het Midden-Oosten werden geproduceerd en de Delftse tegels die in de 17e eeuw in Nederland werden geproduceerd.
Toen het lang verloren gewaande ambacht van het maken van encaustische tegels in 1843 in Engeland nieuw leven werd ingeblazen, boekte Herbert Minton aanzienlijke vooruitgang in de moderne tegelindustrie. In de jaren 1840 veranderde de ‘stofpers’-methode – waarbij bijna droge klei tussen twee metalen matrijzen werd gedrukt – de industrie verder. Stofverdichting maakte een grotere mechanisatie van de keramische tegelindustrie mogelijk door het handmatige proces van het maken van tegels met natte klei te vervangen.
Herbert Minton ontwikkelde de moderne tegelindustrie in 1843 toen hij de verloren kunst van het maken van encaustische tegels in Engeland nieuw leven inblies. In de jaren 1840 onderging de industrie een revolutie door de methode van “stofpersen”, waarbij bijna droge klei tussen twee metalen matrijzen werd gedrukt. Stofpersen verving het handmatige tegelmaken door natte klei en vergemakkelijkte de mechanisatie van de tegelindustrie.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Ontwikkeling van de Amerikaanse tegelindustrie
Het is waarschijnlijk dat keramische vloer- en dakpannen pas eind 16e of begin 17e eeuw in de Noord-Amerikaanse koloniën werden geproduceerd, ondanks het feit dat eenvoudige, onopgesmukte keramische tegels historisch gezien het dominante vloermateriaal waren in veel regio’s van Amerika, vooral in Latijns-Amerika en het Zuiden. Keramische tegelvloeren werden echter aanvankelijk enorm populair in de VS tijdens het Victoriaanse tijdperk. In Amerika begon de decoratieve tegelindustrie rond 1870 en bereikte zijn hoogtepunt rond 1930.
De bekende architect en criticus Andrew Jackson Downing had een aanzienlijke invloed op de populariteit van keramische tegelvloeren in Amerika, net als op veel andere architectonische rages uit die tijd. Downing suggereerde encaustische vloertegels voor huishoudelijk gebruik in zijn boek The Architecture of Country Houses uit 1850 vanwege hun nut, vooral in vestibules en entreehallen.
De introductie van keramische tegelvloeren in de Verenigde Staten werd enorm geholpen door de Centennial Exposition in 1876 in Philadelphia, met decoratieve vloertegels uit Europa en zelfs verschillende Amerikaanse staten. Met uitzondering van vloertegels die puur voor functionaliteit werden gebruikt, werden de meeste keramische tegels oorspronkelijk geïmporteerd uit Engeland en vanwege hun exorbitante kosten alleen beschikbaar voor rijke Amerikanen. Engelse tegelondernemers richtten echter snel agenten op in belangrijke Amerikaanse steden om hun Amerikaanse zaken af te handelen toen ze de mogelijkheid zagen voor lucratieve export. In feite stimuleerde het Engelse bijna-monopolie de groei van de Amerikaanse tegelindustrie in de jaren zeventig van de negentiende eeuw, wat tegen 1890 leidde tot een dramatische daling van de Engelse import.
De gemakkelijke beschikbaarheid van geschikte kaolienklei (klomp of bij elkaar gehouden klei), kaolien (witte klei gebruikt als vul- of vulmiddel), veldspaat (kristallijn mineraal) en de beschikbare markt bepalen de locatie van keramiek- en keramische tegelbedrijven. Dit bepaalde meestal het succes van de fabriek, aangezien de kosten voor het transport van de vervaardigde goederen de lucratieve verkoop doorgaans tot een beperkt aantal locaties beperkten. De Pittsburgh Encaustic Tile Company (later de Star Encaustic Tiling Company) was het eerste succesvolle Amerikaanse tegelbedrijf en wordt algemeen beschouwd als de eerste die vanaf 1876 op commerciële basis keramische tegels in de Verenigde Staten produceerde, hoewel de United States Pottery Company in dat jaar Bennington, Vermont produceerde al in 1853 encaustische tegels.
Tussen 1876 en 1894 werden in de VS minstens 25 keramische tegelbedrijven opgericht. In het oosten was de omgeving van Boston de thuisbasis van vele bekende tegelbedrijven die rond deze tijd werden opgericht, waaronder Grueby Faience Company, Chelsea Keramic Art Works en Low Art Tile Works. De International Tile & Trim Company in Brooklyn, New York; Trent Tile Company, Providential Tile Company, Mueller Mozaïek Tile Company en Maywood Tile Company in New Jersey; en Moravian Pottery and Tile Works in Doylestown, Pennsylvania, waren onder andere ondernemingen die aan het begin van de 20e eeuw aan de oostkust werden opgericht.
Veel fabrikanten ontstonden ook in het Middenwesten, vooral in Ohio, Indiana en Michigan. De stad Zanesville, Ohio, was in de tweede helft van de 19e eeuw het grootste productiecentrum voor tegels en keramiek ter wereld. Ohio Encaustic Tile Company, Zanesville Majolica Company, Mozaïek Tile Company en JB Owens Pottery, dat later de Empire Floor and Wall Tile Company werd, waren enkele van de industrieën in Zanesville. De American Encaustic Tiling Company, opgericht in 1876, was een van de eerste en meest succesvolle bedrijven van Zanesville. Toen het rond 1935 failliet ging als gevolg van de Grote Depressie, was het het grootste tegelbedrijf ter wereld. Het heeft veel artistieke tegels, gladde en decoratieve wandtegels en vloertegels geproduceerd.
Andere opmerkelijke aardewerkbedrijven in het middenwesten zijn onder meer de United States Encaustic Tile Company, gevestigd in Indianapolis, Indiana; Rookwood Pottery, gevestigd in Cincinnati, Ohio; Cambridge Art Tile Works, gevestigd in Covington, Kentucky; en Pewabic Pottery, gevestigd in Detroit, Michigan.
De industrie begon zich te ontwikkelen aan het begin van de 19e en 20e eeuw, toen tegelmakers naar het Westen verhuisden en daar aardewerkateliers openden. Nadat een brand zijn bedrijf in Ohio verwoestte, richtte Joseph Kirkham in 1900 de Pacific Art Tile Company op in Tropico, Californië, waarmee hij de keramische tegelindustrie aan de westkust lanceerde. Het bedrijf veranderde zijn naam in Western Art Tile Company in 1904 en bleef vijf jaar actief totdat het in 1909 stopte met zijn activiteiten. Andere bedrijven werden begin 20e eeuw opgericht in Zuid-Californië, Los Angeles en omliggende gebieden. In de jaren twintig en dertig kreeg Batchelder & Brown, een in Pasadena gevestigd bedrijf dat uiteindelijk Batchelder-Wilson in Los Angeles werd, erkenning voor het produceren van op kunst en handwerk geïnspireerde tegels.
Aan het begin van de jaren veertig was Californië een van de grootste tegelproducenten van het land geworden.
Naast dat ze regelmatig van baan wisselden, begonnen keramiekingenieurs, pottenbakkers en kunstenaars ook vaak hun eigen bedrijf nadat ze waren ontslagen door hun vorige werkgever. Het was gebruikelijk dat een bedrijf een ander keramiekbedrijf kocht, de naam veranderde en zijn productlijn uitbreidde, en dat allemaal terwijl hij een verlaten fabriek een nieuwe bestemming gaf. Daarom zijn veel van de bedrijven die vandaag de dag nog steeds actief zijn, terug te voeren op de vroege baanbrekende bedrijven.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Veranderingen in de tegelbranche
Vóór 1890 waren de meeste keramische vloertegels die in de Verenigde Staten werden vervaardigd encaustiek, maar in de loop van de tijd begonnen veel bedrijven verschillende soorten tegels te maken en te produceren. Tegen het midden van de jaren 1890 produceerden fabrikanten van keramische mozaïeken, waaronder de Trent Tile Company, zowel gekleurde als witte tegels. Naast meer decoratieve tegels met gekleurd glazuur, zoals de verscheidenheid aan faienceglazuren gemaakt door de Grueby Faience and Tile Company in 1894 en snel gekopieerd door andere aardewerkmakers, kwamen er ook witte glasachtige wandtegels beschikbaar.
Veel keramische tegelbedrijven hadden aan het begin van de 20e eeuw hun eigen graveerafdelingen, en sommige gebruikten voorgedrukte commerciële ontwerpen van professionele drukkers. Prominente ontwerpers werden vaak door een bepaald bedrijf ingehuurd om zich op specifieke productlijnen te concentreren. Deze ontwerpers werkten voor meerdere bedrijven achter elkaar, waardoor vergelijkbare ontwerpen bij andere bedrijven ontstonden. (Als de achterkant van een antieke keramische vloertegel al was gemarkeerd, was deze meestal gemarkeerd met de naam van de fabrikant of ontwerper.) Eind 19e eeuw was het ook mogelijk om kant-en-klare mengsels van glazuur en kleuren.
Voor pottenbakkers die voorheen hun eigen glazuren en kleuren moesten produceren, was dit een enorm voordeel.
De vloertegelindustrie ontwikkelde zich in de 20e eeuw net zo goed als in de 19e eeuw. Moderne productieprocessen maken gebruik van nieuwe materialen, geavanceerde machines en decoratietechnieken. Na de Tweede Wereldoorlog kende de industrie talloze vorderingen. Commercieel geproduceerde stofgeperste tegels konden in minder dan twee uur worden voltooid, verpakt en verzonden, vergeleken met de traditionele vereiste van meer dan zeventig uur in alleen een oven. Terwijl transportbanden de gedroogde, ongeglazuurde tegels naar de tunnelovens brachten, werd het gekleurde glazuur gelijkmatig en automatisch aangebracht. Het extrusieproces zorgde er ook voor dat de tegels op dezelfde dikte en maat werden gesneden.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Keramische tegels in 2000
Na 2000 werden er minder encaustische vloertegels gebruikt, vooral in de woningarchitectuur. Hun achteruitgang werd gedeeltelijk toegeschreven aan de ontwikkeling van keramische mozaïekvloertegels. De uitvinding van rubberen vloertegels in 1894 en de introductie van alternatieve, duurzamere vloermaterialen droegen bij aan de afname van de populariteit van zowel cementgebonden vloeren als andere keramische tegels. Deze nieuwe materialen waren gemakkelijker te installeren, lichter, dunner en minder bros, en ze waren goedkoper.
In de jaren dertig werden keramische mozaïektegels nog steeds veel gebruikt, deels dankzij een baanbrekende uitvinding die het gemakkelijker maakte om zulke kleine tegels te plaatsen. De tegels werden kant-en-klaar in cement verkocht, nadat ze eerst in decoratieve patronen op vellen papier van 30 x 30 cm waren gemonteerd. Dit maakte de taak gemakkelijker voor de tegelzetter en heeft hoogstwaarschijnlijk bijgedragen aan de toename van de vraag naar keramische mozaïeken. Complexe mozaïekvloertegelpatronen zijn standaard geworden in de hallen van openbare en particuliere gebouwen. Grotere, rechthoekige, witte, geglazuurde tegels werden gebruikt voor badkamerwanden of lambrisering, terwijl kleinere, witte, ongeglazuurde tegels in ronde, vierkante, achthoekige of zeshoekige vormen op de markt werden gebracht vanwege hun hygiënische eigenschappen, vooral voor badkamervloeren. Bovendien waren kleurrijke tegels in de mode, vooral voor keukens en badkamers.
Groter en dikker dan andere keramische vloertegels uit die tijd, werden steengroevetegels vaak gebruikt in entreehallen, eetkamers, woonkamers en zelfs kleine kantoren in privéwoningen. In de jaren dertig werden vloertegels echter grotendeels gezien als functionele kenmerken in plaats van als belangrijke decoratieve elementen, aangezien de artistieke tegeltrend was afgenomen.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Soorten keramische vloertegels
Historische keramische vloertegels varieerden sterk in dikte, afhankelijk van wanneer en voor welk doel ze werden geproduceerd. Vergeleken met wand- en plafondtegels waren vloertegels harder en dikker. Kacheltegels kunnen tot enkele centimeters dik zijn en zijn ontworpen om de warmte van de kachel vast te houden. Victoriaanse encaustische vloertegels waren doorgaans iets dunner dan hun middeleeuwse tegenhangers, die ongeveer 2,5 cm dik waren. Dankzij geavanceerde productieprocessen zijn moderne tegels uit de 20e eeuw de dunste, met uitzondering van enkele artistieke keramische tegels. De meeste, maar niet alle, keramische vloertegels hebben verhoogde (of soms verzonken) ribbels, cirkels of vierkanten die de achterkant bedekken en die de hechtsterkte van de tegel helpen versterken.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Zowel geglazuurde als ongeglazuurde tegels
Er zijn twee hoofdcategorieën keramische vloertegels: geglazuurd en ongeglazuurd. Uitgehouwen tegels, encaustische en geometrische tegels en keramische mozaïektegels – die geglazuurd of ongeglazuurd kunnen zijn – zijn voorbeelden van ongeglazuurde tegels. Een ander veel voorkomend type keramische vloertegels is geglazuurd.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Ongeglazuurde keramische oppervlakken
Het meest basale type antieke keramische vloertegel wordt steengroevetegel genoemd. Het reliëfproces wordt gebruikt in de machineversie, die voor het eerst werd gemaakt uit gewonnen steen. Steengroevetegels zijn eenvoudigweg vierkante of rechthoekige platen klei die in een oven worden gebakken. Ze kunnen halfglasachtig, glasachtig of ongeglazuurd zijn. Steengroevetegels hebben organische aardetinten, grijs, rood en bruin, beïnvloed door de klei en, in mindere mate, de temperatuur en de duur van het vuur.
Tegels zijn verkrijgbaar in vierkante en rechthoekige vormen, variërend van ¼” tot ½” dik. Deze maten omvatten 3″, 4-1/4″, 6″ (een van de meest voorkomende maten), 9″ en 12″ vierkanten; 6″ x 12″, 6″ x 9″, 4-1/4″ x 9″, 3″ x 6″ en 3″ x 9″ rechthoeken; en 4″ x 8″ zeshoekige vormen.
(Straatstenen of plavuizen zijn een minder gecompliceerde en meestal dikkere vorm van stenen tegels. Ze zijn meestal ongeglazuurd, maar iets dikker dan stenen tegels. Machinaal vervaardigde straatstenen zijn glas- of halfglasachtig en worden vaak geproduceerd door middel van stofpersen, hoewel extrusie mogelijk is. soms gebruikt Straatstenen Natuurstenen straatstenen, zoals die gevonden worden in Zuid-Europa en Mexico, zijn niet glazig.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Encaustische tegels
Encaustische tegels zijn een soort klassieke, mooie, ongeglazuurde vloertegels die worden gemaakt via een proces dat stofpersen wordt genoemd.
Breed cirkelvormig patroon van encaustische tegels in blauwe, bruine en witte kleuren. Encaustische vloertegels zijn versierd met zowel traditionele als unieke patronen. Na verloop van tijd kunnen decoraties dunner worden als gevolg van druk verkeer.
Enthousiaste tegels onderscheiden zich door het feit dat hun decoratieve patronen tijdens het productieproces worden ingelegd, in tegenstelling tot de meeste keramische tegels, die aan het oppervlak zijn gedecoreerd of gedecoreerd met ingedrukte of reliëfpatronen gemaakt met behulp van een mal. Aanvankelijk werd een dunne laag fijne klei, ongeveer ¼ inch dik en vrijwel poederdroog, in een mal geperst met een reliëfpatroon aan de onderkant, waardoor een uitsparing in het oppervlak van de plaat ontstond. De eerste laag werd bedekt met een dikkere laag grovere klei, gevolgd door een laag fijnere klei. Dankzij deze “sandwich” was de body van het bord stevig en had het een delicaat, glad oppervlak, terwijl kromtrekken werd voorkomen.
Er werden persen gebruikt om de kleilagen “stof” te verdichten, en de resulterende tegel had bovenop een hol of ingesprongen patroon. Vervolgens werd de mal ondersteboven gedraaid en de matrijs verwijderd. Na het uitharden van de tegel werd een gekleurde massa of vloeibare witte klei, gekleurd met kleurstoffen, aangebracht om het concave patroon te vullen. Elke kleur moest drogen voordat een nieuwe kleur nagellak werd toegevoegd. Om rekening te houden met krimp werd het verzonken gebied te vol. De overtollige slip werd vervolgens vóór het bakken van het oppervlak geschraapt met een roterende snijder, wat resulteerde in een vlak maar enigszins oneffen oppervlak. Het proces duurde vele dagen.
Ingelegde klei
De ingelegde klei kan te veel krimpen en uit de tegeluitsparingen vallen als gevolg van de verschillende krimpsnelheden van verschillende kleisoorten, of de tegel kan vuil worden als de patroonpigmenten instabiel of vervuild zijn.
In de jaren 1840 werd uitsluitend de stofperstechniek gebruikt om encaustische tegels te maken van bijna droge klei. Dit maakte het onmogelijk om het tegellichaam met verschillende kleuren te kleuren en maakte het gebruik van veel kleuren op één tegel mogelijk. Als gevolg hiervan kan de datering van encaustic-tegels soms worden bepaald door de complexiteit van het patroon en het kleurenschema. Over het algemeen waren de oudste tegels rood met witte figuratieve motieven, gevolgd door bleekgele en bruine tegels. Subtiele kleurencombinaties van “chocoladerood” en zachtgrijs vervingen in de jaren 1860 de populaire blauwe tegels door bleekgele of gele patronen. In 1860 kon een enkele tegel maximaal zes kleuren bevatten, gecombineerd om een patroon te creëren.
Tegen het einde van de eeuw waren witte encaustische tegels met zwarte of gouden patronen populair, evenals tegels met ingewikkelde patronen in roze, groen, blauw, zwart en wit.
Encaustische tegels zijn versierd met zowel traditionele als unieke motieven. In plaats van ingelegd te zijn, werden enkele uiterst complexe motieven met ondoorzichtig gekleurde glazuren aan de buitenkant van het bord geschilderd. Veel van dezelfde voorgevormde encaustische vloertegelpatronen werden verkocht in de catalogi van de meeste grote tegelfabrikanten. Encaustische tegels waren er in verschillende maten, meestal vierkant of achthoekig, en bijna elk ontwerp kon specifiek voor een project of voor een specifiek gebied worden gemaakt. Encaustische tegels uit de 19e eeuw waren doorgaans ongeveer 15/16 inch dik, of iets minder dan 1 inch. Klei of cement werd ook gebruikt om goedkopere tegels van lagere kwaliteit te produceren.
Deze patronen werden aangebracht door middel van transferdruk of door meerkleurenlithografie of zeefdruk en vertoonden overeenkomsten met de patronen die vaak op encaustische tegels worden aangetroffen. Ze worden nog steeds geproduceerd en zijn over de hele wereld erg populair.
Geometrische tegels
In Engeland verwijst de term “geometrische tegels” naar kleinere encaustische tegels in één kleur die, wanneer ze worden samengevoegd, een geometrisch patroon creëren. Niettemin worden ze in de Verenigde Staten meestal verward met encaustische tegels. Ze hadden ongeveer dezelfde dikte als encaustische tegels met patronen en hadden meestal de vorm van rechthoeken, vierkanten, driehoeken of zeshoeken, gebaseerd op de geometrische delen van een vierkant van vijftien centimeter. Vanwege hun verschillende vormen, maten en kleuren waren geometrische tegels bijzonder geschikt voor decoratieve randen. Ze kunnen ook alleen of in combinatie met encaustic-tegels met patronen worden gebruikt om een breed scala aan vloerpatronen te creëren. Omdat er voor elke tegel slechts één soort klei en één kleur werd gebruikt, waren de kosten voor het maken van geometrische tegels veel lager dan die van encaustische tegels.
Tegen het einde van de 19e eeuw waren geometrische tegels verkrijgbaar in meer dan 60 vormen en maten en in maar liefst tien kleuren: bleekgeel, beige of bruin, zalm, lichtgrijs, donkergrijs, rood, chocolade, blauw, wit en zwart.
Keramische mozaïektegels
Keramische mozaïektegels zijn in wezen miniatuurkopieën van geometrische tegels, meestal variërend van ½ inch tot 2 3/16 inch in diameter en in vierkante, rechthoekige of langwerpige, zeshoekige, vijfhoekige en trapeziumvormige patronen. Ze zijn meestal niet dikker dan ¼”. Mozaïektegels, zowel halfglas als glasachtig, werden aangeboden in een eindeloze reeks kleuren in geglazuurde of ongeglazuurde versies, in effen of gevarieerde tinten met een mat oppervlak. Bovendien werden er tegels uit één stuk aangeboden, gemaakt naar het beeld van vele stukken mozaïek, waarbij een vorm werd gebruikt die de indruk wekte dat de afzonderlijke “mozaïeken” gescheiden waren door verzonken mortelvoegen (voegvoegen).
Spiegel tegels
De meeste keramische vloertegels zijn geglazuurd, behalve steengroevetegels, encaustische tegels en sommige mozaïeken. De kleur van geglazuurde tegels komt voort uit het glazuur, dat glanzend of mat kan zijn; Ongeglazuurde tegels verkrijgen hun kleur door de klei zelf of door oxiden, kleurstoffen of pigmenten die aan de klei worden toegevoegd. Sommige aardewerkproducten hebben door hun specialisatie bekendheid verworven vanwege hun kenmerkende glazuren. Bij de oudste en meest populaire techniek voor het decoreren van kleitegels werd gebruik gemaakt van tinglazuren, die in wezen transparante loodglazuren zijn. Het glazuur werd op het tegeloppervlak aangebracht door de tegels erin te borstelen of te dompelen.
Meestal werd loodwit, vuursteen of porseleinaarde gemalen en gecombineerd met fijn verpoederde metaaloxiden om glazuren te produceren. Gekleurde glazuren werden vaak “email” genoemd. Kobalt gaf blauw, koper – groen, mangaan – violet, antimoon en lood – geel, en ijzer – rood en bruin. Tinoxide werd gebruikt om het ondoorzichtige glazuur te creëren.
Plaatsen van historische keramische vloeren volgens 19e-eeuwse methoden
De montagemethoden zijn sinds het midden van de 19e eeuw niet veel veranderd, behalve het gebruik van betere gereedschappen en materialen. In 1857 presenteerde M. Digby Wyatt, architect van Maw & Co., een vooraanstaande Britse fabrikant van encaustiektegels uit de 19e eeuw, de volgende methode voor het installeren van encaustische en geometrische tegels:
Om een stevige basis voor de tegels te bieden, legt u eerst een gelijkmatige laag stenen, een 2,5-inch dikke laag ongebluste kalk en grind, of een mengsel van Portland-cement en schoon, scherp zand. Als de houten vloer al op zijn plaats lag, moesten de vloerplanken worden verwijderd, in kleine stukjes worden gesneden en tussen de balken worden geplaatst om de tegels te installeren. Het beton vulde de holtes, spoelde de basis gelijk met de bovenoppervlakken van de balken en creëerde een vlak oppervlak dat werd voltooid tot op 2,5 cm van de lijn van de afgewerkte vloer. Vervolgens werd een laag cementmortel aangebracht. Hierdoor konden de tegels dezelfde ruimte innemen als de vloerplanken die ze vervingen.
- Plinten moeten vóór het betegelen worden verwijderd en na het betegelen opnieuw worden aangebracht. Hierdoor hoefden de buitentegels niet precies op maat te worden gesneden en zag het eindproduct er netter uit.
Vervolgens werd een metselaarskoord of krijtlijn gebruikt om de plattegrond te markeren, waardoor de ruimte in vier gelijke helften werd verdeeld. Eerst markeerden twee 4-inch brede evenwijdige stroken hout, geleidestukken genoemd, het eerste gedeelte dat moest worden gemarkeerd. Tussen elk van deze segmenten bevond zich een uniforme laag cement. Eenmaal volledig ondergedompeld in water, werden de tegels in cement geplaatst en geëgaliseerd met een richtliniaal. Bij het leggen van de tegels was het noodzakelijk om de ondergrond vochtig te houden. Beweegbare houten latten die tijdelijk haaks op de geleidingselementen stonden, hielpen complexe ontwerpen eenvoudig te houden.
Na het uitharden werden de voegbedden gevuld met schone cementmortel, gemengd tot een crèmeachtige consistentie en soms gekleurd met rode oker, lampzwart of andere natuurlijke tinten. Overtollige mortel werd met een spons of een stuk flanel van de tegels verwijderd.
Het was vier tot zes dagen niet mogelijk om op de vers gelegde tegelvloer te lopen totdat het cement volledig was uitgehard. Zoutslib, dat vaak direct na het leggen van de tegels op het oppervlak verscheen, kan worden verwijderd door periodiek te wassen.
Methoden uit de 20e eeuw
Tegelfabrikanten in de Verenigde Staten publiceerden in 1904, bijna 50 jaar later, tegelsuggesties in een poging de tegelinstallatie te standaardiseren. Dit advies leek sterk op dat van Wyatt. Er waren echter enkele verschillen, zoals het gebruik van zwaar dakleer om de vloerplanken te beschermen tegen het vocht van het mengsel van mortel en keramische blokken als funderingsmateriaal. Het beste cement, zand en het zuiverste water werden gebruikt om een duurzame tegelvloer te creëren. Het was niet langer nodig om de tegels te laten weken voordat ze uitharden, maar het werd aanbevolen om een hardere mortel te gebruiken om te voorkomen dat deze tussen de tegels omhoog komt.
Gedurende het laatste deel van de 20e eeuw veranderden de tegelprocedures aanzienlijk, voornamelijk als gevolg van de introductie van nieuwe materialen en technologieën. In de jaren twintig werden 30 cm grote vellen kleine keramische mozaïektegels geproduceerd die bij elkaar werden gehouden door een papieren “huid” die op de voorkant werd geplaatst. Hierdoor kon het 30 cm grote vierkant tegels als geheel worden gelegd in plaats van afzonderlijke kleine tegels. De tegels bleven redelijk goed plakken als ze rechtstreeks in het cement werden geplaatst. Het op het oppervlak geplakte papier maakte het voor de tegelzetter echter moeilijk om te bepalen of de tegels recht waren gelegd, omdat het zicht hierdoor werd belemmerd. Het egaliseren van de slecht gelegde tegels was moeilijker omdat het papier op zijn plaats bleef totdat de tegels volledig waren gecementeerd.
De papieren “huid” werd vervolgens vervangen door een achterkant van textielgaas. Dit maakte het mogelijk om één enkele tegel uit het gaas te snijden en deze onmiddellijk over te brengen, en om de tegels opnieuw uit te lijnen zodra vocht uit de hechtlaag het gaas aan de achterkant van de tegel losmaakte. Hoewel het gaasweefsel het hechtingsproces versnelde, leidde het soms tot een zwakkere hechting doordat het gebied waar de hechtlaag in contact kwam met de onderkant van de tegel werd verkleind.
Technieken voor het maken van keramische tegels na de Tweede Wereldoorlog
Na de Tweede Wereldoorlog werden verschillende technieken voor het leggen van keramische tegelvloeren ontwikkeld om het werken met nieuwe materialen zoals strekmetaal, polyethyleen, gewapend beton en waterdicht multiplex te vergemakkelijken. Bovendien maakten nieuwe voegmiddelen en lijmen het gemakkelijker om tegels te plaatsen, en een breder scala aan cement- en epoxymortels maakte het mogelijk om de dikte van de hechtlaag te variëren. Verschillende van deze “nieuwe” materialen – zoals multiplex, spaanplaat, georiënteerde strandplaten en andere houten panelen – suggereren na vijftig jaar praktisch gebruik echter niet langer het gebruik ervan in combinatie met keramische tegels.
De dikte van de mortellaag is afgenomen van enkele centimeters naar slechts 3/32′′, waardoor deze lichter, flexibeler en veel dunner is dan in het verleden. Keramische vloertegels worden geïnstalleerd met behulp van een breder scala aan componenten, zoals waterdichtingsmembranen en lijmmiddelen. De basistegeltechnieken zijn niet veel veranderd, hoewel ze variëren afhankelijk van het type ondergrond dat zal worden gebruikt. Ook al zijn er nog steeds problemen met een goede hechting en een egale ondergrond, de belangrijkste doorbraak in de tegeltechnologie is de snelheid en het gebruiksgemak.
*Veel gebarsten tegels en andere defecten zijn het gevolg van de gebruikelijke praktijk om de originele vloerplanken te zagen en deze tussen de balken te plaatsen, wat nu wordt gedaan om een vloer met een laag profiel te behouden. Een betere methode is om een cementondervloerplaat (CBU), verkrijgbaar in diktes van ¼” tot 5/8”, als ondervloer van tegels te installeren en de bestaande vloerplanken op hun plaats te laten als ze in goede staat zijn.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Keramische vloeren: impregneren en reinigen
Voor elke belangrijke historische keramische tegelvloer, of elke historische vloer die aanzienlijke schade heeft opgelopen, wordt aanbevolen dat u een professionele keramische conservator, historische architect, architectuurhistoricus of scheikundige met specifieke kennis en ervaring op dit gebied raadpleegt voordat u met complexere werkzaamheden begint. dan routineonderhoud of een zeer eenvoudige reparatie. Dit zal ervoor zorgen dat al het komende werk wordt voltooid in overeenstemming met de normen van de minister van Binnenlandse Zaken voor de behandeling van historische eigendommen, of het nu gaat om routinematige onderhoudswerkzaamheden of meer complexe en gespecialiseerde reparaties en renovaties.
De geschiedenis van keramische tegelvloeren. Reinigingstechnieken
Kortom, keramische tegels zijn een nuttig en gemakkelijk te onderhouden vloermateriaal. Zelfs geglazuurde tegels hebben echter enige porositeit en zijn gevoelig voor vlekken en verkleuring, vooral in ruimtes met veel verkeer of waar vet-, olie- en voedselvlekken vaak voorkomen. Keramische tegelvloeren zijn meestal heel gemakkelijk schoon te maken, maar zeer vuile ruimtes kunnen moeilijk of onmogelijk volledig schoon te maken zijn. Gebruik altijd de zachtste reinigingsmethode, die net zo eenvoudig kan zijn als het gebruik van warm water. Vegen, stofzuigen en bij voorkeur droog of nat dweilen moeten deel uitmaken van het routineonderhoud om zand te minimaliseren. Over het algemeen kunnen tegels worden gereinigd met een zeepvrije huishoudelijke vloerreiniger, zoals andere in de handel verkrijgbare reinigingsproducten voor keramische tegelvloeren.
Ons productassortiment omvat onder meer het product BETOFF-U, dat keramische tegels gemakkelijk reinigt. Deze innovatieve universele reinigingsvloeistof is zeer effectief en veilig. Het is 100% biologisch afbreekbaar en bevat uitsluitend cosmetische grondstoffen.
Test vóór gebruik altijd een klein, discreet gebied met alle reinigings- en vlekverwijderingschemicaliën. Keramische tegelvloeren mogen niet worden gereinigd met schuurmiddelen of mechanische apparaten, omdat deze de beschermlaag en het decoratieve patroon van de tegels kunnen eroderen en vernietigen. Dit omvat reinigingsmiddelen in poedervorm en zelfs “zachte” schurende crèmes. Over het algemeen mogen keramische tegelvloeren niet worden gereinigd met zuurhoudende schoonmaakmiddelen, omdat deze de complexe silicaten in het glazuur kunnen beschadigen.
Oudere keramische tegels schoonmaken
Denk eraan om schoonmaakmiddelen zorgvuldig te gebruiken op oudere keramische tegels. Er zijn bepaalde zuurgebaseerde reinigingsmiddelen die speciaal zijn ontworpen om coatings van keramische tegelvloeren te reinigen en te verwijderen. Soms is het nodig om een zuurhoudend schoonmaakmiddel te gebruiken om vlekken en verkleuringen van cementmortel of kalk te verwijderen. Het moet echter vooraf worden getest, spaarzaam worden gebruikt en beperkt worden tot volledig natte tegelvloeren waarvan overtollig water is verwijderd.
BETOFF-BIO is een vloeistof voor het verwijderen van overtollige kalk- en cementhuid of cementmortel die 100% veilig is voor tegels.
Het is de moeite waard om alle reinigingsmiddelen te gebruiken nadat u keramische tegelvloeren hebt bevochtigd voordat u ze gaat reinigen. Omdat de poreuze tegel verzadigd is met water, kunnen chemicaliën en andere reinigingsmiddelen niet in het lichaam van de tegel dringen. Na het reinigen moeten vloertegels altijd grondig worden gewassen.
Het zou mogelijk zijn om oppervlaktevuil te verwijderen en los te maken met behulp van plastic potschrobbers zonder het oppervlak van het aardewerk of de geglazuurde tegels te krassen. Soms kunnen hardnekkige olie-, asfalt-, kras- of vuilvlekken worden verwijderd met ammoniak of een huishoudspray voor het reinigen van keuken- of badkamertegels. Voorbevochtigde platen kunnen indien nodig zorgvuldig worden behandeld met een oplosmiddel; Dit mag echter niet gedurende langere tijd worden gedaan, omdat dit verkleuring kan veroorzaken. Om het juiste materiaal te kiezen om een vlek te verwijderen, is het meestal belangrijk om, indien mogelijk, eerst het type vlek te identificeren. Wat ammoniak betreft, horen we steeds vaker de mening dat het niet mag worden gebruikt. Als bedrijf dat schoonmaakproducten produceert, proberen we alleen biologisch afbreekbare grondstoffen te gebruiken die veilig zijn voor het gereinigde oppervlak. BETOFF producten zijn zeer effectief en tegelijkertijd veilig!
Om organische verontreinigende stoffen, zoals schimmels, te verwijderen, kunt u ook BETOFF-U-vloeistof gebruiken. Nadat u deze reiniger heeft gebruikt, moet u de vloer mogelijk schrobben met een borstel met natuurlijke haren of nylon en vervolgens afspoelen met schoon water.
Op keramische tegels kunnen vlekken en strepen verschijnen als gevolg van uitbloeiingen in de vorm van een witachtige mist van in water oplosbare zouten. Dan kunt u ook BETOFF-U vloeistof gebruiken.
Stofzuigen moet altijd de eerste stap zijn in het onderhoud van uw keramische tegelvloer om los vuil en zand te verwijderen. Vervolgens kunt u, zonder de tegels te laten drogen, een gematigde reinigingsoplossing aanbrengen en deze tien tot vijftien minuten op de vloer laten liggen. Om vuil van het tegeloppervlak te verwijderen, kunnen sterk vervuilde plekken worden geschrobd met natuurlijke haren of een nylonborstel. Ten slotte moet de vloer volledig worden gereinigd met twee rondes schoon water en indien nodig worden gedroogd met badstof handdoeken. Als u speciale schoonmaakproducten gebruikt, volg dan altijd de instructies van de fabrikant.
Voegenreinigingsvloeistof. Reinigen van voegen en cementmortels
Als u de gewrichten grondig wilt reinigen zonder moe te worden, kunt u het beste BETOFF-F-vloeistof gebruiken. Deze innovatieve voegenreinigingsvloeistof hoeft niet te worden geschrobd. Breng de vloeistof gewoon aan op de vuile voeg en verwijder vervolgens het vuil dat uit de voeg is gehaald met een doek of spons.
BETOFF-F werkt omdat het kracht heeft!
Impregneren van keramische tegels
Traditionele keramische tegelvloeren zouden hoogstwaarschijnlijk geen andere behandeling of beschermende coating hebben gehad dan was. Sommige encaustische tegelvloeren werden in de 19e eeuw bedekt met lijnolie, maar dit is tegenwoordig geen aanbevolen procedure omdat lijnolie veroudert en de neiging heeft vuil op te hopen. De meeste antieke keramische tegelvloeren hebben door gebruik een glans of “polijsten” gekregen. Keramische tegeloppervlakken worden op natuurlijke wijze beschermd tegen de elementen door de gebakken coating of glazuur, dus verdere beschermende coatings zijn meestal niet nodig.
Als het gaat om het gebruik van was, penetrerende sealers of beschermende coatings op keramische tegelvloeren – vooral historische keramische tegelvloeren – lopen de meningen uiteen. Coating kan alleen maar voordelen opleveren voor binnenvloeren, wat soms een effectieve onderhoudsoplossing kan blijken te zijn als het op de juiste manier wordt geïnstalleerd en regelmatig wordt schoongemaakt. Naarmate deze coatings echter slijten of bekrast raken, kunnen ze verkeerspatronen accentueren in plaats van ze gemakkelijker te onderhouden te maken voor keramische tegelvloeren in gebieden met veel verkeer. Als de coating niet volgens de aanbevelingen van de fabrikant wordt aangebracht, of als de tegels niet helemaal schoon zijn voordat de coating wordt aangebracht, kan deze op sommige plaatsen afbrokkelen of de tegel wazig doen lijken.
